Η κυβέρνηση καλεί σε δημοψήφισμα.
Απ' ότι φαίνεται μέχρι τώρα, το ερώτημα αναφέρεται ρητώς σε μια πρόταση των θεσμών η οποία υποτίθεται ότι αποσύρθηκε ήδη χτες από το Γιούρογκρουπ - οπότε, με τον τρόπο που το διατυπώνει η κυβέρνηση, γίνεται άνευ αντικειμένου.
Εκτός αυτού, δηλώσεις του Βαρουφάκη και του Σαπέν αφήνουν να εννοηθεί ότι, αν υπάρξει «βελτιωμένη» πρόταση από τους δανειστές, η κυβέρνηση μπορεί να δώσει και γραμμή για «ναι».
Και βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση να μη φτάσουμε καν μέχρι δημοψήφισμα (στο οποίο πάντως δεν είναι καν σαφές σε τι καλούμαστε να απαντήσουμε).
Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να θέσει σε δημοψήφισμα την κατάργηση των μνημονίων ή την παραμονή στην ευρωζώνη, εξ ου και απέρριψε τις προτάσεις του ΚΚΕ στη συζήτηση στη Βουλή.
Όλα δείχνουν ότι, ΑΝ πάμε σε δημοψήφισμα, κι ΑΝ το ερώτημα παραμείνει όπως το θέτει η κυβέρνηση, κι ΑΝ εξακολουθήσει να υποστηρίζει το «όχι», κι ΑΝ το «όχι» υπερψηφιστεί, τότε η κυβέρνηση, λέει, θα μπορέσει να ξεκινήσει νέο γύρο διαπραγματεύσεων, από ισχυρότερη θέση.
(Κι αν είχε η γιαγιά μου καρούλια και την άφηνα και στην κατηφόρα, μπορεί να έπιανε καλύτερη ταχύτητα απ' το πατίνι μου.)
Να θυμίσουμε πάντως ότι η διαπραγματευτική γραμμή της κυβέρνησης έναντι των «θεσμών» ήταν μια συμφωνία ανατριχιαστικά παρόμοια με το «νέο μνημόνιο» που δήθεν καλούμαστε να απορρίψουμε περήφανα και ελληνοπρεπώς. «Μονά κερδίζουν, ζυγά χάνουμε» ένα πράγμα.
Για όσους φαντασιώνονται ότι έρχεται η άμεση δημοκρατία, ή ότι, έστω κι έτσι, καλείται ο λαός να πει τη γνώμη του βρε αδερφέ, κι ότι εμείς θα πούμε «όχι» και θα εκληφθεί ως «ως εδώ και μη παρέκει», θα πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση εδώ και πέντε μήνες
- «διαπραγματεύεται» πίσω από κλειστές πόρτες, με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για το πόπολο (τα σώου του Βαρουφάκη μέχρι τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη),
- έχει ήδη συνάψει μια ενδιάμεση συμφωνία, στις 20 Φλεβάρη, ξεκάθαρα αντιλαϊκή, την οποία δεν έφερε καν στη Βουλή,
- έχει φροντίσει να δώσει όλα τα πιθανά χαρτιά της στον αντίπαλο: δεν εμπόδισε τις εκροές κεφαλαίων, δεν πήρε τον έλεγχο των τραπεζών, έχει στραγγίξει κάθε ρευστότητα για να πληρώσει το ΔΝΤ,
- έφερε μόλις την προηγούμενη Δευτέρα ένα μνημόνιο δικής της κοπής, περιφερόμενο ως «αναγκαία συμφωνία», το οποίο αρνείται να θέσει στο ίδιο δημοψήφισμα με την πρόταση των δανειστών,
- έχει ήδη προαναγγείλει πώς θα εκλάβει το όχι, και πώς λογαριάζει να το μαγειρέψει, σε «διαπραγματεύσεις» που θα εξακολουθήσουν να γίνονται εν κρυπτώ.
Οπότε όχι, η κυβέρνηση δε μας δίνει τον λόγο για να αποφασίσουμε εμείς. Έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι, και το μόνο που ζητάει από εμάς είναι να επιβεβαιώσουμε ότι δεν θα προσπαθήσουμε να της αποσπάσουμε κανένα από τα δύο, τώρα που οι υποσχέσεις για άλλη Ευρώπη και ελπίδες που έρχονται αποδεικνύονται σκέτα φούμαρα.
Ας μην το επιτρέψουμε. Ας δώσουμε τη δική μας απάντηση, που δεν θ' αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Μια απάντηση που υπαγορεύεται από τις ανάγκες μας κι όχι από το επικοινωνιακό παιχνίδι της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης:
Τα δικά τους διλήμματα δεν θα γίνουν δικά μας.
Δεν διαλέγουμε μνημόνιο, ούτε αυτό των δανειστών ούτε εκείνο της κυβέρνησης.
Όχι στη διαπραγμάτευση της εξαθλίωσής μας στο δόκανο της ΕΕ.
Απ' ότι φαίνεται μέχρι τώρα, το ερώτημα αναφέρεται ρητώς σε μια πρόταση των θεσμών η οποία υποτίθεται ότι αποσύρθηκε ήδη χτες από το Γιούρογκρουπ - οπότε, με τον τρόπο που το διατυπώνει η κυβέρνηση, γίνεται άνευ αντικειμένου.
Εκτός αυτού, δηλώσεις του Βαρουφάκη και του Σαπέν αφήνουν να εννοηθεί ότι, αν υπάρξει «βελτιωμένη» πρόταση από τους δανειστές, η κυβέρνηση μπορεί να δώσει και γραμμή για «ναι».
Και βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση να μη φτάσουμε καν μέχρι δημοψήφισμα (στο οποίο πάντως δεν είναι καν σαφές σε τι καλούμαστε να απαντήσουμε).
Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να θέσει σε δημοψήφισμα την κατάργηση των μνημονίων ή την παραμονή στην ευρωζώνη, εξ ου και απέρριψε τις προτάσεις του ΚΚΕ στη συζήτηση στη Βουλή.
Όλα δείχνουν ότι, ΑΝ πάμε σε δημοψήφισμα, κι ΑΝ το ερώτημα παραμείνει όπως το θέτει η κυβέρνηση, κι ΑΝ εξακολουθήσει να υποστηρίζει το «όχι», κι ΑΝ το «όχι» υπερψηφιστεί, τότε η κυβέρνηση, λέει, θα μπορέσει να ξεκινήσει νέο γύρο διαπραγματεύσεων, από ισχυρότερη θέση.
(Κι αν είχε η γιαγιά μου καρούλια και την άφηνα και στην κατηφόρα, μπορεί να έπιανε καλύτερη ταχύτητα απ' το πατίνι μου.)
Να θυμίσουμε πάντως ότι η διαπραγματευτική γραμμή της κυβέρνησης έναντι των «θεσμών» ήταν μια συμφωνία ανατριχιαστικά παρόμοια με το «νέο μνημόνιο» που δήθεν καλούμαστε να απορρίψουμε περήφανα και ελληνοπρεπώς. «Μονά κερδίζουν, ζυγά χάνουμε» ένα πράγμα.
Για όσους φαντασιώνονται ότι έρχεται η άμεση δημοκρατία, ή ότι, έστω κι έτσι, καλείται ο λαός να πει τη γνώμη του βρε αδερφέ, κι ότι εμείς θα πούμε «όχι» και θα εκληφθεί ως «ως εδώ και μη παρέκει», θα πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση εδώ και πέντε μήνες
- «διαπραγματεύεται» πίσω από κλειστές πόρτες, με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για το πόπολο (τα σώου του Βαρουφάκη μέχρι τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη),
- έχει ήδη συνάψει μια ενδιάμεση συμφωνία, στις 20 Φλεβάρη, ξεκάθαρα αντιλαϊκή, την οποία δεν έφερε καν στη Βουλή,
- έχει φροντίσει να δώσει όλα τα πιθανά χαρτιά της στον αντίπαλο: δεν εμπόδισε τις εκροές κεφαλαίων, δεν πήρε τον έλεγχο των τραπεζών, έχει στραγγίξει κάθε ρευστότητα για να πληρώσει το ΔΝΤ,
- έφερε μόλις την προηγούμενη Δευτέρα ένα μνημόνιο δικής της κοπής, περιφερόμενο ως «αναγκαία συμφωνία», το οποίο αρνείται να θέσει στο ίδιο δημοψήφισμα με την πρόταση των δανειστών,
- έχει ήδη προαναγγείλει πώς θα εκλάβει το όχι, και πώς λογαριάζει να το μαγειρέψει, σε «διαπραγματεύσεις» που θα εξακολουθήσουν να γίνονται εν κρυπτώ.
Οπότε όχι, η κυβέρνηση δε μας δίνει τον λόγο για να αποφασίσουμε εμείς. Έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι, και το μόνο που ζητάει από εμάς είναι να επιβεβαιώσουμε ότι δεν θα προσπαθήσουμε να της αποσπάσουμε κανένα από τα δύο, τώρα που οι υποσχέσεις για άλλη Ευρώπη και ελπίδες που έρχονται αποδεικνύονται σκέτα φούμαρα.
Ας μην το επιτρέψουμε. Ας δώσουμε τη δική μας απάντηση, που δεν θ' αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Μια απάντηση που υπαγορεύεται από τις ανάγκες μας κι όχι από το επικοινωνιακό παιχνίδι της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης:
Τα δικά τους διλήμματα δεν θα γίνουν δικά μας.
Δεν διαλέγουμε μνημόνιο, ούτε αυτό των δανειστών ούτε εκείνο της κυβέρνησης.
Όχι στη διαπραγμάτευση της εξαθλίωσής μας στο δόκανο της ΕΕ.
